Η τρίτη πατρίδα μου!

Γεννήθηκα στον
Κολινδρό (1η)

Μεγάλωσα και
φοίτησα σε όλες τις βαθμίδες της
εκπαίδευσης στη Θεσσαλονίκη (2η)

Δούλεψα, έκανα
οικογένεια και ζω στην Ξάνθη (3η).

Το πρώτο μου σπίτι στην Ξάνθη (το ισόγειο με τα πράσινα πατζούρια)

Λοιπόν φίλοι
μου όλοι φοβούνται την συνταξιοδότησή
τους. Σε άλλους δεν ακούγεται καλά η
λέξη “συνταξιούχος” ακόμα και αν η
δουλειά τους δεν παρουσιάζει πια κανένα
ενδιαφέρον, ακόμα και αν μπαίνουν –
βγαίνουν στο χώρο της δουλειάς και…
“καζανάκι δεν τραβάνε” που λέει και ο
Χάρρυ Κλυν. Άλλοι βλέπουν την συνταξιοδότηση
σαν τον προθάλαμο της αναχώρησής τους
απ την ζωή…

Πολλές φορές
έλεγα ότι όταν θα έχω δικαίωμα να φύγω
απ τη δουλειά (στα 42 λόγω μητρότητας) θα
το κάνω και θα ασχοληθώ επαγγελματικά
με τις τέχνες.

Η δουλειά όμως με τον
καιρό αποκτούσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον
και απ την άλλη η αβεβαιότητα και η
οικονομική ανάγκη με έκαναν να μην το
αποφασίσω ποτέ. Και καλά έκανα γιατί
δεν θα μπορούσα ποτέ να φτιάξω κάτι κατά
παραγγελίαν.

Έτσι ασχολήθηκα
με ότι αγαπώ, έξω κυρίως απ τη δουλειά
μου και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μια
ψυχική ισορροπία (να λείπουν τα σχόλια).

…Και πέρασαν 30
χρόνια ΄σε μια δουλειά που ήταν πολλές
φορές ρουτίνα αλλά η συνεχής επικοινωνία
με νέα παιδιά που άλλαζαν κάθε λίγα
χρόνια μου άρεσε….

Και ενώ στα πρώτα
χρόνια (25 χρονών ήμουν τότε) οι φοιτητές
ήταν περίπου συνομήλικοί μου και καμιά
φορά με φλέρταραν … ξαφνικά βλέπω ότι
οι φοιτητές μου θα μπορούσαν να είναι
παιδιά μου για να μην πω και εγγόνια
μου. Αφήστε που είδα τους πρώτους
φοιτητές μας να πατάνε τα 50, και δυστυχώς
για μερικούς έμαθα ότι δεν ζούνε πια.

Έτσι είπα φτάνει τόσο

Και να ‘μαι ελεύθερη από επαγγελματικές υποχρεώσεις, με παιδιά που μπορούν πια μόνα τους να σταθούν στα πόδια τους – όχι μόνοεπαγγελματικά। Και με όλο τον χρόνο δικό μου (εντάξει μου τον τρώνε οι γιατροί αλλά μένει και πολύς) Απολαμβάνω ακόμακαι αυτό βρε αδελφέ। Αράζω στα σαλόνια
των ιατρείων και ας με εξετάσουν όποτεθέλουν। Ούτε ο Καθηγητής θα ξινίσει τα μούτρα του, ούτε το παιδί θα σχολάσει
και θα με ψάχνει, ούτε το φαί θα καεί.
Άσε που μαλώνουμε με τον άντρα μου ποιοςθα μαγειρέψει αφού και εκείνος έχει όλοτον χρόνο δικό του!

Και εντάξει θαμου πείτε τι κάνω όλη μέρα। Ε! Αυτά που
έκανα με την ψυχή στο στόμα, τα κάνω
απολαμβάνοντάς τα. Αιώνια Σαββατοκύριακα…
σαν τις διακοπές που ήταν όλα χαρά και
τίποτα αγκαρία, γιατί άμα θέλω τα κάνω.
Και κυρίως ξέρετε τι κάνω; τουρισμό!
Αλλά τουρισμό
στην πόλη μου… ναι στην πόλη με τα χίλια
πρόσωπα. Ανεξάντλητη είναι, βγάζω
πανέμορφες φωτογραφίες. Και δεν ξέρω
τι να σας πρωτοδείξω και με τι κριτήριο
να τις επιλέξω.

Γι αυτό θα το
κάνω κατά ενότητες

Λέω να αρχίσω
με μια επίσκεψη στο σουπερ μαρκετ… γιά
να δούμε:

Ωπ! το απαραίτητο
καρότσι μου το παίρνω πάντα μαζί μου
και αποφεύγω όσο γίνεται τις πλαστικές
σακούλες

Βγαίνω απ’ την
είσοδο της πολυκατοικίας και προχωρώ
στην οδό Αϊδινίου

Εδω το παλικάρι
έχει ζωγραφίσει την αυλή του από εδώ
ξεκινάει την “εξέγερσή” του

Νεράντζια… εδώ
ακόμα δεν τα χρησιμοποιούν σαν επιθετικό
ή αμυντικό όπλο

Κέντρο ψυχικής
υγείας …μπα ποτέ δεν το είχα προσέξει
– αχρείαστο να είναι

Και ιδού τι θα
πει ιεροσυλία

Στη
θέση αυτής της εκκλησίας ήταν ένα
πανέμορφο εκκλησάκι. Γκρεμίσανε πολλές παλιές εκκλησίες της Ξάνθης και
κάνανε αυτά τα τερατουργήματα. Νομίζω
εδώ, οτι η ευθύνη του δεσπότη είναι
μεγάλη. Λες και δεν έχει οικόπεδα να
αγοράσουν. Αφού δεν σέβονται τα μνημεία
της θρησκείας τους, τι περιμένετε… και
να φανταστείτε οτι μετά από δύο οικοδομικά
τετράγωνα έχει χωράφια.

Και να
που έφθασα …εντάξει αυτά όλα ίδια
είναι.

Και για άλλα πράγματα έτσι λένε αλλά ο καθένας το δικό του ξέρει

Αγοράζω
τον αγαπημένο μου καφέ και το κλασικό
χαρτί και επιστρέφω από άλλον δρόμο.

Υπάρχουν
ακόμα παραμυθένια σπιτάκια με γεράνια

και
μπουγάδες απλωμένες

Ολα αυτά
είναι σκηνές Ειρήνης! Κάθε φορά που
βλέπω τέτοιες εικόνες θυμάμαι το ποίημα
του Γιάννη Ρίτσου “Η ΕΙΡΗΝΗ”

Και το
μπακάλικο της γειτονιάς μου καλά κρατεί
αν και άλλαξε πρόσφατα ιδιοκτήτη. Αυτό
λειτουργεί και λίγο σαν καφενείο, όπου
ο καθένας πετάει το σχόλιό του για την
επικαιρότητα και κανείς δεν ακούει τους
άλλους.

Και το
σύνθημα στην είσοδο της πολυκατοικίας

Χαμογελάτε
λοιπόν

…αλλά
και ακούτε! Αφουγκραστείτε τις φωνές
των ανθρώπων.