Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

Όταν οι ζαρτιέρες δεν ήταν φετίχ!


(χωρίς φωτογραφίες για να εξάπτεται η φαντασία σας)


Κάποτε στην τρίτη γυμνασίου, τα Χριστούγεννα, στο σχολείο, τοΑ'ΓυμνάσιοΘηλέωνΘεσσαλονίκης,κάναμε γιορτή και ανταλλάξαμε δώρα। Θυμάστε βέβαια πως γινόταν αυτό। Αγοράζαμε όλες από ένα δωράκι, διαθέτοντας το ποσό που είχαμε ορίσει, ώστε να μην είναι άλλα δώρα ευτελή και άλλα ακριβά। Ορίσαμε λοιπόν ότι το δώρο θα είναι αξίας δέκα δραχμών। Αριθμήσαμε τα δώρα, και με κλήρο τα μοιράσαμε. Πήρα και γω το δωράκι μου και όταν το άνοιξα, δεν πίστευα στα μάτια μου. Ένα ζευγάρι ψιλές κάλτσες!. Δεν είχα φορέσει ακόμα, η μαμά με θεωρούσε μικρή, και εγώ θεωρούσα τα "τσάκνα" μου ακατάλληλα ακόμα για ψιλές κάλτσες. Αλλά τώρα το αποφάσισα αμέσως. Ήρθε η ώρα. Βέβαια δεν επρόκειτο εγώ να κάνω τα χαζά που κάνουν οι άλλες. Παίρνανε μαζί τους τις ψιλές κάλτσες, και το μεσημέρι όταν σχολούσαμε κατέβαιναν στο υπόγειο και αλλάζανε. Βγάζαν τις άσπρες κοντές κάλτσες που είμασταν υποχρεωμένες να φοράμε, για να πάνε απ το σχολείο μέχρι το σπίτι με νάυλον κάλτσες. Και φυσικά σφίγγαμε όλες τις ζώνες μας, για να ανεβεί η ποδιά πάνω απ το γόνατο. Είχαμε δικτατορία βέβαια και εκτός απ τις άσπρες κάλτσες και την μπλε ποδιά, είμασταν υποχρεωμένες να φοράμε και μπλε κορδέλες στα μαλλιά. Κέρδισα λοιπόν ένα ζευγάρι κάλτσες και όλο χαρά πήγα στο σπίτι, όπου όλοι μου ευχόταν με γειά. Ωραία, αλλά πως θα τις στερέωνα; Οι καλτσοδέτες ήταν αντιαισθητικές, γι αυτό η αδελφή μου μου αγόρασε ένα ζευγάρι εφηβικές άσπρες δαντελένιες ζαρτιέρες. Α! Τι χαρά ήταν αυτή! Ακόμα θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια στο σχέδιό τους. Η άσπρη δαντέλα είχε και ανθάκια γαλάζια. Και βέβαια τα πόδια χρειαζόταν οπωσδήποτε και αποτρίχωση....

Έτσι άλλαξε η ζωή μου απ τη μια μέρα στην άλλη. Το βράδυ όταν γυρνούσα απ την βόλτα ή το σινεμά, με μια σταγόνα υγρό πιάτων έπλενα τις πατούσες και στη συνέχεια ολόκληρες τις κάλτσες και τις άπλωνα. Μέχρι το άλλο απόγευμα είχαν στεγνώσει και ήταν έτοιμες να τις φορέσω. Με αυτές τις κάλτσες πέρασαν οι γιορτές των Χριστουγέννων, ήρθε και το Πάσχα, ήρθε και το καλοκαίρι... Κάθε μέρα τις έπλενα, και τις άπλωνα. Με την αίσθηση ότι είμαι γυναίκα! Ναι αυτό ήταν το πέρασμα, όπως φαντάζομαι για τα αγόρια είναι το πρώτο ξύρισμα. Θυμήθηκα τώρα με συγκίνηση το πρώτο ξύρισμα του γιου μου, όταν του είπε ο μπαμπάς του, “θέλεις να σου δείξω πως γίνεται” και πήγαν στο μπάνιο...

Κάπως έτσι πέρασε όλο το γυμνάσιο, ώσπου ήρθαν τα χρόνια των σπουδών. Με τα πανταλόνια πια, σπάνια χρειαζόταν να φοράμε ψιλές κάλτσες και αφού βγήκαν και τα καλτσόν, μπορούσαμε να φοράμε ακόμα πιο κοντές φούστες. Και όταν ήρθε και η αντιπολίτευση, ε, τότε πια ακόμα και με φούστες, πότε μίνι, πότε μίντι και πότε μάξι φορούσαμε κάτι πλεκτές τρουακάρ σαν στρατιωτικές και μποτάκια περίπου αρβυλάκια. Όμως φρόντιζα με μακρυά ως τον αστρόγαλο φούστα, που είχε κουμπιά μπροστά, να αφήνω τα περισσότερα ξεκούμπωτα και να μην χάνω τη θηλυκότητά μου :-)....

Και με μια ανάσα, από 15 και 25 έγινα 55... Και λέτε να έρθει η ώρα που θα λέω “όταν ήμουν νέα, δηλ 55 χρονών;

και θα γράφουμε ακόμα σε μπλογκς?

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

bonobos

Ας μελετήσουμε τη ζωή τους. Έχουμε πολλά να διδαχθούμε.


Λοιπόν φίλοι μου, ένας από τους κοντινότερους και πρώτους συγγενείς του ανθρώπινου είδους, είναι o πίθηκος bonobo ο οποίος είναι γενετικά ο πιο κοντινός μας οργανισμός στην Γη (ίδια γονίδια κατά 99.6% ). Ευγενέστατος, αλτρουιστής, πολυγαμικός!

Έχει γενναιόδωρη συμπεριφορά, πράγμα που θεωρούνταν αποκλειστικά ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Ένα πείραμα όμως της ομάδας του αμερικανικού πανεπιστημίου Duke, κατέδειξε ότι οι bonobos, προτιμούν να μοιράζονται την τροφή τους παρά να τρώνε μόνοι τους.




Στις κοινωνίες των χιμπατζήδων bonobos παρατηρήθηκε το εξής παράδοξο: οι νεαροί , αλλά και οι μεγάλοι χιμπατζήδες, έλκονται ερωτικά από τις ώριμες (έως τις πολύ ώριμες) χιμπατζήνες. Για να είναι ελκυστική μια χιμπατζίνα θα πρέπει να διαθέτει: έντονες ρυτίδες, χαλαρό δέρμα και να έχει μαδήσει κατά τόπους (αλωπεκίαση το λένε αυτό). Σου λέει τότε ο χιμπατζής «η γιαγιά γνωρίζει τι πρέπει να κάνει» – και ορμάει ακάθεκτος. Οι νεαρές μένουν στ’ αζήτητα!

Το “κλειδί” σ’αυτή τη συμπεριφορά, οι χιμπατζήνες δεν μπαίνουν σε κλιμακτήριο, παραμένοντας γόνιμες και σε μεγάλες ηλικίες 50-55 ετών (σαν εμας δηλαδή :-), και παράλληλα διαθέτουν την εμπειρία και το κοινωνικό στάτους για να αναθρέψουν σωστά το μωρό, σε αντίθεση με μια νεαρή θηλυκιά πχ 15 ετώ













































Ετσι οι επίδοξοι μνηστήρες κάνουν ουρά για την εξασφάλιση της διατήρησης των γονιδίων τους…
…Μπορεί πάντως και να μιλάει η πείρα στο…κρεβάτι.


Κοιτάξτε το ύφος της κυρίας από κάτω!


























Το σεξ φίλοι μου, δεσπόζει στην κοινωνική συμπεριφορά των χιμπατζήδων bonobos. Εμείς οι άνθρωποι μπορεί να θεωρούμε ότι επιδίδονται σε εξωφρενικές συμπεριφορές, αλλά για τους ίδιους το σεξ εκτός από αναπαραγωγικό περιεχόμενο έχει κοινωνικό περιεχόμενο αλλά και καθαρή απόλαυση.

Οι σεξουαλικές συνευρέσεις συμβαίνουν συχνά μεταξύ θηλυκών, μεταξύ αρσενικών, μεταξύ νεαρών και παιδιών, ακόμα και μεταξύ μητέρων και θυγατέρων.

Η ολοφάνερη λειτουργία (έμμεση ή άμεση) μιας τέτοιας συμπεριφοράς έχει να κάνει με τη ρύθμιση των επιθετικών ενεργειών και είναι η κύρια συμπεριφορά επίλυσης συγκρούσεων και κοινωνικής ειρήνης. Όταν για πρώτη φορά παρατηρήθηκε η συμπεριφορά τους στο φυσικό περιβάλλον προβλημάτισε τους επιστήμονες οι οποίοι μάλιστα (έτυχε εκείνη την εποχή) ήταν 2 γυναίκες (ξεχωριστά η μια από την άλλη) της εποχής του ’60.

Η μελέτη της συμπεριφοράς των Μπονόμπος επηρέασε (από τότε) τόσο πολύ τις θεωρίες περί κοινωνικής συγκρότησης του ανθρώπου (πράγματα άγνωστα στην Ελλάδα) αλλά και σοβαρούς φιλοσοφικούς κύκλους της εποχής. Το κίνημα της αμφισβήτησης/οικολογίας και σεξουαλικής απελευθέρωσης της δεκαετίας του ’60 στη βάση τέτοιων θεωρήσεων έβγαλε το γνωστό σύνθημα “κάντε έρωτα και όχι πόλεμο” στη πρώτη γραμμή της μάχης κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, αλλά και και στην πλήρη ανάπτυξη (εκείνης της εποχής) του φεμινιστικού κινήματος.

Γι αυτό σας λέω μην κάνετε πόλεμο.....