(χωρίς φωτογραφίες για να εξάπτεται η φαντασία σας)
Κάποτε στην τρίτη γυμνασίου, τα Χριστούγεννα, στο σχολείο, τοΑ'ΓυμνάσιοΘηλέωνΘεσσαλονίκης,κάναμε γιορτή και ανταλλάξαμε δώρα। Θυμάστε βέβαια πως γινόταν αυτό। Αγοράζαμε όλες από ένα δωράκι, διαθέτοντας το ποσό που είχαμε ορίσει, ώστε να μην είναι άλλα δώρα ευτελή και άλλα ακριβά। Ορίσαμε λοιπόν ότι το δώρο θα είναι αξίας δέκα δραχμών। Αριθμήσαμε τα δώρα, και με κλήρο τα μοιράσαμε. Πήρα και γω το δωράκι μου και όταν το άνοιξα, δεν πίστευα στα μάτια μου. Ένα ζευγάρι ψιλές κάλτσες!. Δεν είχα φορέσει ακόμα, η μαμά με θεωρούσε μικρή, και εγώ θεωρούσα τα "τσάκνα" μου ακατάλληλα ακόμα για ψιλές κάλτσες. Αλλά τώρα το αποφάσισα αμέσως. Ήρθε η ώρα. Βέβαια δεν επρόκειτο εγώ να κάνω τα χαζά που κάνουν οι άλλες. Παίρνανε μαζί τους τις ψιλές κάλτσες, και το μεσημέρι όταν σχολούσαμε κατέβαιναν στο υπόγειο και αλλάζανε. Βγάζαν τις άσπρες κοντές κάλτσες που είμασταν υποχρεωμένες να φοράμε, για να πάνε απ το σχολείο μέχρι το σπίτι με νάυλον κάλτσες. Και φυσικά σφίγγαμε όλες τις ζώνες μας, για να ανεβεί η ποδιά πάνω απ το γόνατο. Είχαμε δικτατορία βέβαια και εκτός απ τις άσπρες κάλτσες και την μπλε ποδιά, είμασταν υποχρεωμένες να φοράμε και μπλε κορδέλες στα μαλλιά. Κέρδισα λοιπόν ένα ζευγάρι κάλτσες και όλο χαρά πήγα στο σπίτι, όπου όλοι μου ευχόταν με γειά. Ωραία, αλλά πως θα τις στερέωνα; Οι καλτσοδέτες ήταν αντιαισθητικές, γι αυτό η αδελφή μου μου αγόρασε ένα ζευγάρι εφηβικές άσπρες δαντελένιες ζαρτιέρες. Α! Τι χαρά ήταν αυτή! Ακόμα θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια στο σχέδιό τους. Η άσπρη δαντέλα είχε και ανθάκια γαλάζια. Και βέβαια τα πόδια χρειαζόταν οπωσδήποτε και αποτρίχωση....
Έτσι άλλαξε η ζωή μου απ τη μια μέρα στην άλλη. Το βράδυ όταν γυρνούσα απ την βόλτα ή το σινεμά, με μια σταγόνα υγρό πιάτων έπλενα τις πατούσες και στη συνέχεια ολόκληρες τις κάλτσες και τις άπλωνα. Μέχρι το άλλο απόγευμα είχαν στεγνώσει και ήταν έτοιμες να τις φορέσω. Με αυτές τις κάλτσες πέρασαν οι γιορτές των Χριστουγέννων, ήρθε και το Πάσχα, ήρθε και το καλοκαίρι... Κάθε μέρα τις έπλενα, και τις άπλωνα. Με την αίσθηση ότι είμαι γυναίκα! Ναι αυτό ήταν το πέρασμα, όπως φαντάζομαι για τα αγόρια είναι το πρώτο ξύρισμα. Θυμήθηκα τώρα με συγκίνηση το πρώτο ξύρισμα του γιου μου, όταν του είπε ο μπαμπάς του, “θέλεις να σου δείξω πως γίνεται” και πήγαν στο μπάνιο...
Κάπως έτσι πέρασε όλο το γυμνάσιο, ώσπου ήρθαν τα χρόνια των σπουδών. Με τα πανταλόνια πια, σπάνια χρειαζόταν να φοράμε ψιλές κάλτσες και αφού βγήκαν και τα καλτσόν, μπορούσαμε να φοράμε ακόμα πιο κοντές φούστες. Και όταν ήρθε και η αντιπολίτευση, ε, τότε πια ακόμα και με φούστες, πότε μίνι, πότε μίντι και πότε μάξι φορούσαμε κάτι πλεκτές τρουακάρ σαν στρατιωτικές και μποτάκια περίπου αρβυλάκια. Όμως φρόντιζα με μακρυά ως τον αστρόγαλο φούστα, που είχε κουμπιά μπροστά, να αφήνω τα περισσότερα ξεκούμπωτα και να μην χάνω τη θηλυκότητά μου :-)....
Και με μια ανάσα, από 15 και 25 έγινα 55... Και λέτε να έρθει η ώρα που θα λέω “όταν ήμουν νέα, δηλ 55 χρονών;
και θα γράφουμε ακόμα σε μπλογκς?
Τι όμορφα και ζωντανά που τα περιγράφεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκινητικές αναμνήσεις.
Από το σχολείο με τις ποδιές, τις κάλτσες, την κορδέλα, και το σήμα του σχολείου, υποχρεωτικά παντού έξω από το σπίτι, μέχρι τα σχετικά δωράκια.
Σύμβολα θυληκότητας τότε, γιατί τώρα με τόσο φεμινισμό και απελευθέρωση, ισοπεδώνονται όλα.
Όμορφες ιστορίες δίνεις.
Φυσικά θα γράφουμε πολλά χρόνια ακόμα.
Μέχρι να τελειώσουν αυτά που έχουμε να πούμε, χαχα.
Φιλιά θαλασσένια.
Καλημέρα Θαλασσένια. Δεν θα τελειώσουν ποτέ αυτά που έχουμε να πούμε, αφού συνέχεια βιώνουμε καινούρια. Ρίξε μια ματιά εδώ, εσύ που έχεις χώρο στο σπίτι σου, απ ότι κατάλαβα: http://www.cob.gr/
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχα χθες σχετική εμπειρία, εύχομαι κάποτε να έχω πολλά να γράψω.
Θαλασσένια, σου έστειλα και ηλεκτρονικά μηνύματα σχετικά
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω ξετρελαθεί με όσα γράφεις στο Ιστολόγιο του windows live.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνακάλυψα σήμερα το μπλοκ σου,τα διάβασα σχεδόν όλα,πήγα να σχολιάσω αλλά δεν μου επιτρεπόταν.
Σου έκανα και αίτημα φιλίας.
Επειδή δε το βάζω εύκολα κάτω και δε τα παρατάω,
έψαξα για αρκετή ώρα και να,σε πέτυχα εδώ.
Δεν ήξερα ότι έχεις δύο διαφορετικά nickname.
Το AMANTA το ήξερα από τα σχόλια στο δικό μου μπλοκ,αλλά θυμάμαι μια φορά που είχα πατήσει στο προφίλ σου στο blogger δεν μου είχε βγάλει αυτό το μπλοκ.
Τέλος πάντων σε βρήκα κι έχω να σου δώσω πολλά συγχαρητήρια για τη δουλειά σου και τις σπάνιες φωτογραφίες αλλά και τις λεπτομερέστατες περιγραφές-ντοκουμέντα για τον κοινό μας τόπο καταγωγής.
Έβαλα την πεθερά μου τη Φώνη να αναγνωρίσει κάποιες φωτογραφίες αλλά εις μάτην.
Θα μου επιτρέψεις να πάρω υλικό από το μπλοκ σου,για να το χρησιμοπιήσω στο δικό μου,δίχως όμως να το οικειοποιηθώ?
Καλημέρα Σάκη
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι εγώ τα μπερδεύω λίγο με τα μπλογκ μου. Χα χα!
Θα βρεθούμε, που θα πάει. Φυσικά οι φωτογραφίες μου στη διάθεσή σου.
Που μου έκανες αίτηση φιλίας; Είσαι γραμμένος στο σπεις; Θα ψάξω, και θα χαρω να τα πούμε.
Επίσης Σάκη, θα σε παρακαλούσα αν έχεις φωτογραφίες του Κολινδρού παλιές να μου ντις στείλεις και εσύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈγώ δεν έχω πολύ παλιές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουν κάποιες οι γονείς μου,
αλλά έχω ένα ξάδερφο που είμαι σίγουρος πως έχει.
Θα του μιλήσω
Στο space σου έκανα αίτημα φιλίας.
Ναι είμαι γραμμένος,αλλά ανενεργός.
Sakis τα καταφερα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτείλε αν θέλεις μήνυμα και γράψε για την οικογένειά σου. και αν μπορεί ο ξάδελφός σου να μου στείλει φωτογραφίες σε ηλεκτρονική μορφή, να του δώσω την ηλεκτρονική μου διεύθυνση