Όταν βγήκε το κλιν!

Μια φορά και έναν καιρό, όταν στις αυλές βάζανε πλύση οι γυναίκες, είχαν στην διάθεσή τους το πράσινο σαπούνι και σε εξαιρετικές περιπτώσεις και άσπρο. Άναβαν φωτιά για το καζάνι απ τα χαράματα, και για καλλίτερα αποτελέσματα χρησιμοποιούσαν και πιπιλά. Τι είναι αυτό; μα καθαρή και λεπτή στάχτη, που την είχαν μαζέψει απ την προηγούμενη πλύση, και την ρίχναν μαζί με τα ρούχα και το σαπούνι στο βραστό νερό. Εσώρουχα, σεντόνια, πετσέτες, ήταν όλα κάτασπρα. Και όταν τα άπλωναν στα σχοινιά έλαμπε ο τόπος, και απαγορευόταν σε εμάς τα παιδιά να παίζουμε στην αυλή για να μην τα λερώσουμε. Τα μανταλάκια που ήταν ξύλινα φυσικά, ποτέ δεν έφταναν, και πάντα με έστελνε η μαμά στη θεία Ελένη του Γιαγκούδη να δανειστώ μερικά. Έτσι και κείνη όταν έβαζε μπουγάδα έστελνε κάποιο παιδί και ζητούσε από μας.
Και τότε ήρθαν τα αεροπλάνα. Αεροπλάνα που έριχναν μανταλάκια. Ναι, τι σας φαίνεται παράξενο, έβρεχε μανταλάκια, πλαστικά. Κίτρινα κόκκινα πράσινα μπλε. Ήταν η μεγάλη μόδα, ότι ήθελαν να διαφημίσουν το σκορπούσαν με αεροπλάνο. Για πολλά πολλά χρόνια, όποτε βλέπαμε κανέναν αξύριστο λέγαμε “δεν πέταξε το αεροπλάνο ξυραφάκια”;
Και κάποτε βρήκαν άλλον τρόπο διαφήμισης. Τα δείγματα δωρεάν και το Κλιν! Η πρώτη σκόνη πλυσίματος! Κλιν για τα ρούχα, κλιν για τα πιάτα, κλιν για όλα. Και το σπουδαιότερο σε κάθε σακουλάκι μέσα, είχε και κάτι. Ενα μανταλάκι, ή ένα παιχνιδάκι. Περιμέναμε πως και πως να τελειώσει το κλιν, να αγοράσουμε άλλο, για να πάρουμε το παιχνιδάκι. Ήταν κάτι πλαστικά ζωάκια ή ανθρωπάκια. Ποιός θυμάται τους μικρούς ινδιάνους ή τα στρατιωτάκια; εδώ πρέπει να είσαι πάνω από 50 για να τα θυμάσαι όλα αυτά. Τα αραδιάζαμε, παίζαμε με αυτά και τα ανταλλάσσαμε μεταξύ μας. Γι αυτό αν κάποιος ήταν ουρανοκατέβατος ή μικροσκοπικός, λέγαμε “στο κλιν τον βρήκαμε”;
Ως τότε ξέραμε μια μόνο οδοντόκρεμα (όσοι την ήξεραν δηλαδή), την Kolynos. Άρχισαν να μοιράζουν στα σπίτια κάτι μικρούτσικα σωληνάρια, με Colgate ή σαμπουάν Tamo και μετά Om Or. Τα πρώτα σαμπουάν, γιατί ως τότε πάλι το πράσινο σαπούνι είχαμε και το λούσιμο ήταν μαρτύριο για τα μάτια. Και το καταπληκτικότερο, το αεροπλάνο που έγραφε στον ουρανό ΟΜΟ! Πετούσε και έκανε τούμπες στον αέρα βγάζοντας έναν άσπρο καπνό, που σχημάτιζε γράμματα. Παρακολουθούσαμε με ανοικτό το στόμα και χειροκροτούσαμε!
Τι σας τα λέω όλα αυτά; Έτσι για να σας θυμίσω ότι η πιο τυχερή γενιά γυναικών όλων των εποχών είμαστε εμείς! Πλυντήρια στεγνωτήρια, απορρυπαντικά με μπλε και πράσινους κόκκους, λευκαντικά, χλωρίνες, και μετά από όλα αυτά αν δούμε καμιά σκιά, ψάχνουμε για άλλο απορρυπαντικό. Μια ντουλάπα γεμάτη προϊόντα καθαριότητας, άλλο για το φούρνο, άλλο για τα μάτια της κουζίνας, άλλο για τις εμαγιέ επιφάνειες. (Μόνο που δεν καθαρίζουν μόνα τους τα άτιμα πρέπει εγώ να παρατήσω τον υπολογιστή και να αρχίσω το τρίψιμο)
Μα αυτό που άλλαξε κυριολεκτικά τη ζωή μας ήταν οι πάνες μιας χρήσεως, για τα μωρά, για τους ηλικιωμένους, για τις δύσκολες ημέρες. Μόνο εμείς που τα δοκιμάσαμε όλα ξέρουμε την αξία τους. Ξέρω γελάτε εσείς, αλλά φανταστείτε τη ζωή σας χωρίς αυτά.
Λοιπόν κάποτε, εμείς τα κορίτσια, χρησιμοποιούσαμε πανάκια από προσόψι, και κουβαλούσαμε και στο σχολείο, οπότε όταν αλλάζαμε το λερωμένο το τυλίγαμε στην εφημερίδα και το βάζαμε στην τσάντα. Μετά βγήκαν οι σερβιέτες και τα καταπληκτικά ταμπόν που σ αφήνουν και να κολυμπήσεις ακόμα. Α! και για τα μωρά! Απ την στιγμή που γεννήθηκε ο γιος μου, ώς τη στιγμή που γεννήθηκε η κόρη μου, τα δοκίμασα όλα. Και τις πάνες και τα τρίγωνα και τα νάυλον βρακάκια και τις φασκιές και τα “μπέιμπι λίνο” και τις πάνες-βρακάκι. Και για τους παππούδες μας; Κάποτε όταν κάποιος παππούς δεν ήταν σε θέση να σηκωθεί έπρεπε η νύφη του κυρίως, κάθε μέρα να βάζει μπουγάδα. Τώρα υπάρχουν οι πάνες αλλά και τα σεντόνια μιας χρήσεως.
Τώρα ξέρω οι άντρες θα πείτε ότι δεν σας αφορούν και πολύ όλα αυτά. Αμ δε.... Και βέβαια σας αφορούν. Διαβάστε το βιβλίο του Philip Roth ΦΕΥΓΕΙ το ΦΑΝΤΑΣΜΑ και θα καταλάβετε (ο ήρωας έχει ακράτεια μετά από αφαίρεση προστάτη).
Λοιπόν οι γυναίκες πριν από εμάς δεν γνώρισαν τις ευκολίες που υπάρχουν σήμερα, και οι σημερινές νέες γυναίκες, δεν γνώρισαν την γανάδα που είχαν οι μαμάδες μας. Ε, δεν είμαστε εμείς οι τυχερές που τα γνωρίσαμε όλα, απολαμβάνουμε την εποχή μας και προπαντός τον απέραντα ελεύθερο χρόνο μας! Αλλιώς πως θα σας τα έγραφα όλα αυτά....