Μια ιστορία του Ναζντραντίν Χότζα

Στη μνήμη του Μεμέτ Σεχ

Είχαμε έναν φίλο δάσκαλο που τον λέγανε Μεμέτ Σεχ. Και όπως φαίνεται απ το όνομά του υπηρετούσε σε μειονοτικό σχολείο της πόλης μας, της Ξάνθης. Δούλευε στο σχολείο και την υπόλοιπη ημέρα έκανε οικοδομικές εργασίες για να μπορέσει να φτιάξει το σπίτι που ονειρευόταν. Έτσι είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε όταν φτιάχναμε το δικό μας σπιτάκι. Το έκτισε, έφτιαξε τζάκι, επένδυσε έναν τοίχο με πέτρα, έκανε τη σκεπή, πέρασε το πάτωμα, έφτιαξε το ταβάνι. Όλα μόνος του! Δουλεύοντας τέσσερις ώρες κάθε μέρα. Τα σαββατοκύριακα που δεν είχε σχολείο δούλευε ολόκληρη την ημέρα και μετά τρώγαμε όλοι μαζί και μιλούσαμε ώσπου να νυχτώσει. Τα παιδιά δεν χόρταιναν να ακούν ιστορίες με τον Ναζτραντίν Χότζα!

Ήταν ένας άντρας πρώτος στο πνεύμα, πρώτος και στην τέχνη. Είχε όμως ένα ελάττωμα. Ήταν άνθρωπος με αρχές και αξιοπρέπεια παραπάνω απ όσο μπορούσε να αντέξει. Έτσι είχε απ τη μια να τον πολεμάνε οι ελληναράδες χριστιανοπαράφρονες γιατί αγωνιζόταν για τα δικαιώματα της μειονότητας και από την άλλη οι άνθρωποι της ίδιας του της φυλής που τους συνέφερε να διατηρείται μια ελεγχόμενη κατάσταση.

Όλα τα προηγούμενα χρόνια στα σχολεία της μειονότητας τα βιβλία ερχόταν απ την Τουρκία ή δινόταν σε φωτοτυπίες. Αγωνιζόταν λοιπόν για βιβλία σύγχρονα στη γλώσσα τους. Όταν το 1993 το πετύχανε αυτό, με διάφορα προσχήματα δεν θέλανε να τα παραλάβουν. Αλλά ο Μεμέτ ήταν ο μόνος που πήγε να τα παραλάβει και έλεγε ακόμα και αν δεν είναι ακριβώς αυτά που πρέπει θα τα δώσουμε στα παιδιά και θα αγωνιστούμε για καλύτερα. Αλλά πολεμήθηκε γι αυτό και μια Κυριακή του Θωμά παραμονή της ημέρας που θα ανοίγαν τα σχολεία δεν άντεξε και αυτοκτόνησε, κρεμάστηκε απ το δοκάρι του καινούριου του σπιτιού που με τόσους κόπους κατάφερε να αγοράσει και να διορθώσει.

Μαζί με τις ατέλειωτες συζητήσεις που είχαμε, μας έλεγε και ιστορίες που δεν τις θυμάμαι όμως όλες. Μία απ αυτές είναι η παρακάτω:

Το δανεικό καζάνι.

Μια φορά ο Ναστραντιν Χότζας ήθελε να κάνει τραχανά αλλά δεν είχε μεγάλο καζάνι. Πηγαίνει λοιπόν στον γείτονα και του ζητάει δανεικό ένα καζάνι. Το παίρνει στο σπίτι, βράζει τον τραχανά, και την άλλη μέρα πλένει το καζάνι και μαζί με ένα μπρίκι, το πηγαίνει στο γείτονα.

-Ευχαριστώ του λέει ορίστε το καζάνι ορίστε και το μπρίκι που γέννησε, είναι και αυτό δικό σου.

-Μα.... τι λες τώρα; γέννησε το καζάνι μου; Γεννάνε τα καζάνια;

-Αφού το πρωί το βρήκα δίπλα του, ναι σου λέω γέννησε το καζάνι σου!

-Ε! τότε έτσι θα είναι,

και παίρνει και το καζάνι και το μπρίκι

Μετά από κανένα μήνα, ο Ναστραντιν Χότζας πάντρευε την κόρη του και ήθελε να φτιάξει το παραδοσιακό πιλάφι αλλά χρειαζόταν πάλι καζάνι. Πηγαίνει λοιπόν στον γείτονά του και του το ζητάει. Εκείνος το έδωσε ευχαρίστως.

Όταν όλα τέλειωσαν με το καλό, μαζί με το καζάνι ο Ναστραντιν Χότζας πηγαίνει και μια κατσαρόλα

-Ορίστε καλέ μου γείτονα το καζάνι, ορίστε και η κατσαρόλα που γέννησε

-Πάλι γέννησε το καζάνι μου;

-Ναι, την βρήκα δίπλα του.

Ωραία σκέφτεται και τα παίρνει και τα δύο

Την επόμενη χρονιά όταν είχε γιορτή στο σπίτι, κάνανε το σουνέτι του εγγονού, δανείστηκε πάλι το καζάνι.

Αλλά περνάει η γιορτή, περνάει μια βδομάδα, περνάει ένας μήνας, δεν επιστρέφει το καζάνι. Πηγαίνει ο γείτονας διστακτικά στον Ναστραντιν Χότζα και ζητάει το καζάνι του.

-Αααα.... τώρα, το καζάνι; Πέθανε.

-Πέθανε;

-Ναι, πέθανε.

-Πεθαίνουν και τα καζάνια;

-Βέβαια.. και τα καζάνια όπως γεννάνε... έτσι και πεθαίνουν....