Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

ΜΗΝ ΣΑΣ ΤΡΟΜΆΖΕΙ Η ΛΙΑΝΑ ΜΕ ΤΟ ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΤΟ ΓΑΛΑ



Λοιπόν “συνταγή” που την εφαρμόζω εδώ και χρόνια και είναι για δύο άτομα. Μία φορά την εβδομάδα αγοράζω ένα πλήρες και τρία ημιαποβουτυρωμένα αγελαδινά γάλατα. Το πλήρες το κάνω γιαούρτι και το ένα ελαφρύ το κάνω ξινόγαλο. Από τα άλλα δύο, το ένα το βάζω στην συντήρηση και το άλλο στην κατάψυξη, και το βγάζω όταν τελειώσει το πρώτο.


Στην φωτογραφία γιαούρτι που είχα κάνει με δύο κιλά γάλα

Είναι γάλα γνωστού εργοστασίου της Θράκης, που το κάνει ειδική παραγγελία το Σ/Μ με άλλο όνομα και το πουλάει το πολύ 80 λεπτά। Έτσι με 4Χ0.80=3.20 ευρώ έχω ξινόγαλο για το πρωινό του άντρα μου, γιαούρτι, και γάλα για το πρωινό μου για μια βδομάδα. Δεν μπορώ να φάω πια άλλο γιαούρτι γιατί έχουν μια μυρωδιά, γιατί οι βιομηχανίες δεν χρησιμοποιούν πάντα γιαούρτι φυσικό για μαγιά. Και το έτοιμο ξινόγαλο έχει αλάτι που ανεβάζει την πίεση και είναι σκέτο νερό.

Και ας πάμε στο ψωμί। Με ενάμιση κιλό αλεύρι ζυμώνω πολύ εύκολα ψωμί για μια βδομάδα. Παίρνω αλεύρι ολικής άλεσης και σκληρό άσπρο αλεύρι για ψωμί και το φτιάχνω πολύ εύκολα με το μίξερ χειρός. Μαγιά αγοράζω σε σκόνη, και σε συσκευασία μισού κιλού, που τη βάζω στην κατάψυξη και έτσι έχω για ένα χρόνο. Τώρα πια είναι αδύνατον να φάμε αγοραστό ψωμί που με τα βελτιωτικά του γίνεται σαν αφρολέξ, άσε που πειράζει στο στομάχι.



Νομίζετε σας βάζω δύσκολα; Μπα... αν το κάνετε μια δυο φορές θα σας αρέσει. Κοιτάξτε τις φωτογραφίες μου, κοιτάξτε και τα έτοιμα προϊόντα που αγοράζετε... Και το κόστος, που βέβαια δεν ήταν το αρχικό κίνητρο, υπολογίσαμε ότι γλιτώνουμε 5 ευρώ την ημέρα, δηλαδή 150 το μήνα. 12Χ150=1800 ευρώ το χρόνο! Απίστευτο ε;

Άσε μας ρε Λιάνα... πάνε στην κουζίνα σου να ζυμώσεις και να πλύνεις κανένα πιάτο :-)


Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

ΨΗΦΙΔΕΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΠΟΥ ΧΑΝΟΝΤΑΙ

Ένα σύντομο ταξίδι, και μια επίσκεψη στο σπίτι της φίλης που μας περίμενε. Συναδέλφισα στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και η γνωριμία μας μέσα από τα συνέδρια του κλάδου. Φίλη που την βλέπουμε τόσο σπάνια, και όμως όταν πέτυχε η κορούλα μας στο ΤΕΙ Ιωαννίνων και όπως όλοι οι γονείς ήμασταν πελαγωμένοι, η φίλη μας μας περίμενε με το κλειδί του σπιτιού της στο χέρι. Με το ελεύθερο να μείνουμε εκεί ώσπου να τακτοποιηθεί η κόρη μας. Τώρα μας περίμενε στο όμορφο χωριό της όπου φροντίζει την μητέρα της με γεροντική άνοια. Μια γλυκιά γριούλα που ρωτάει συνέχεια “ποια είσαι συ”, και μετά από 2 λεπτά τα ίδια “ποια είσαι εσύ”. Έφυγα με μόνιμο το ερώτημα: Τι σκέφτεται η ηλικιωμένη γυναίκα ξαπλωμένη στο νοσταλγικό κρεβάτι; Ποιες εικόνες απ την πολυτάραχη ζωή της γενιάς της σβήνονται σιγά σιγά, ίσως και για πάντα; κανείς δεν θα το μάθει……
Δεν γράφω τίποτα άλλο, απολαύστε φωτογραφίες!

Μόλις μπήκα στην αυλή είδα αυτό το ζεστό κάθισμα, ο κορμός του δέντρου, σκεπασμένος με το εργόχειρο το φτιαγμένο από περισσεύματα μαλλιών. .

Μπαίνω παρείσακτη στο δωμάτιο της γιαγιάς και φωτογραφίζω τρέμοντας από συγκίνηση, θαυμασμό και ενοχή.

Βγαίνοντας απ το σπιτάκι στο βάθος της αυλής, αντικρίζω το χώρο όπου ακόμα “και η βασίλισσα της Αγγλίας θα πήγαινε μόνη της”

Οι φωτογραφίες στην κρεβατοκάμαρα είναι πολύ προσεκτικά τραβηγμένες, και δεν αποδίδουν την ατμόσφαιρα που επικρατεί με το πανέμορφο σιδερένιο κρεβάτι και την περίτεχνη καρυδένια ντουλάπα που είναι προίκα της κ. Ανδρονίκης, της παλιές φωτογραφίες απ τα σημαντικά γεγονότα της ζωής της και τα τιμητικά διπλώματα, τα δικά της και του άντρα της. Δεν ήθελα να την ταράξω με την παρουσία μου και το φλας… Λίγα να βλέπετε και πολλά να φαντάζεστε.